Mijn eerste werkdag

Het eerste wat ik heb ik gekocht voor mijn kamer was een broodrooster. Het brood smaakt hier raar, maar als ik het toast ’s ochtends en dan met een plakje 200 jaar houdbare kaas erop eet, is het goed te doen. Eerlijk gezegd smaakt de melk wel onverwacht prima. Het was ook dit ontbijtje wat ik gister voor de derde keer alweer voor mezelf maakte. Mijn tas had ik de avond van te voren al ingepakt. Ik houd ervan als alles geregeld is als ik weet waar ik naar toe ga en weet wat ik kan verwachten. Om bijna uit te sluiten dat ik te laat zou kunnen komen op mijn eerste dag ben ik een uur voordat ik aanwezig moest zijn vertrokken. Van Utrecht naar Amsterdam zou ik duidelijk te laat aangekomen zijn, maar met maar een fietstocht van 10 minuten was het misschien iets te overdreven. Ruim van te voren kwam ik dan ook aan op het Dana Farber, na mijn fiets met drie sloten te hebben vast gezet heb ik nog even rustig in de patiënten ruimte gewacht. De secretaressen van de Professor van de afdeling wachtte me op. Ze hielp me nog met de laatste regelingen en daarna mocht ik plaats nemen in het lab achter de computer. In Leiden en Amsterdam was ik gewent om een aparte ruimte buiten het lab te hebben, maar hier werk je dus achter je computer in het lab. Ik werd voorgesteld aan de 8 mensen die ook op de afdeling werkte (bijna iedereen was er) en aan twee analisten die me eigenlijk de rest van de dag geholpen hebben. Mijn computer is opgestart (na een half uur aan de lijn te hebben gezeten met de helpdesk omdat er zoals bij elke stage weer eens iets niet goed stond ingesteld. Daarna mocht ik mee kijken met cel culture en ’s middags heb ik een gesprek gehad met de professor en een analist over mijn project. Mijn project is namelijk wat aangepast en hierdoor moet ik mijn onderzoeksvoorstel die ik vanuit de universiteit moet schrijven ook aanpassen.

Vandaag mijn tweede dag ging ook goed. Ik heb zelf onder begeleiding wat mogen doen. Ik weet niet waarom ik dan ineens zo zenuwachtig wordt ik heb al 100 uren een pipet in mijn hand gehad en met cellen gewerkt, maar als er dan iemand staat mee te kijken om je te beoordelen die je helemaal niet kent wordt je daar toch zenuwachtig van. Het begin van een nieuwe stage is altijd weer even een stapje terug. Mensen weten niet wat je kunt en wat ze van je kunnen verwachten. (Dat zal ik ze de aankomende maanden wel eens even laten zien)

Het is hier nu 10 uur ‘s avonds en ik heb net mijn nieuwe onderzoeksvoorstel ingeleverd. Morgen gaan we horen wat hij ervan vindt. Spannend, dan kan mijn projectje hopelijk echt beginnen.

Liefs,
Marije