Een metro avontuurtje

Ik had het helemaal gepland. Ik zou wat in het ziekenhuis eten, dan de metro pakken en de bus en op het vliegveld mijn ouders op halen afgelopen donderdag.

Liep dat even anders dan gedacht.

De eerste metro die ik wilde pakken (de groene lijn) stopte niet bij de halte waar ik over wilde stappen op de blauwe lijn. Om een hele boel omrijden te voorkomen besloot ik om maar te voet naar een andere metro lijn (de oranje lijn) te lopen en vanaf hier richting het vliegveld te gaan.

Toen ik aan kwam lopen stond de metro er al en met een laatste sprintje hoopte ik de metro te kunnen halen. Het was een van de eerste dagen dat het wat kouder was en ook een van de eerste dagen dat ik mijn nieuwe vest aan had die een heel handig voorvak had. Helaas bleef mijn arm steken achter mijn geluidsoortjes die ik in had, waardoor ik mijn gehele mobiel uit mijn voorvak trok welk over de vloer schoof, uit de hoes schoof, zo tegen de metro aan kwam en naar beneden viel op het spoor.
Omg dat gebeurde niet dacht ik nog. Een jongen die net voor me de metro in rende zag het gebeuren en kwam er meteen uit. Hij zei, maak je geen zorgen ik wacht hier en ik pak hem zo voor je als de metro weg is. Helaas hoorde de conducteur dat ook en die zij meteen, nee er gaat niemand het spoor op! Ik kan voor je bellen en dan komt er iemand hem er voor je afhalen. Oke, de jongen die me wilde helpen keek nog even, maar besloot toen toch mee te gaan met de metro omdat er iemand zou komen.

Een aantal keer heb ik het gevraagd aan langsrijdende conducteurs of er al iemand kwam. Sommige hadden geen idee, andere zeiden dat er zo iemand zou komen. Het is frustrerend als je je mobiel daar beneden ziet liggen, niet in staat bent om je ouders in te lichten via je amerikaanse telefoon omdat dit de goedkope variant was die niet naar buitelandse nummers kan bellen en je eigenlijk ook geen idee hebt ofdat je nederlandse telefoon uberhaupt nog in staat is om te bellen als ze hem van het spoor hebben gehaald.

Na drie kwartier wachten begon ik toch wat ongeduldig te worden. Iedere 5 a 6 minuten kwam er een metro voorbij en in een van de metros zou iemand moeten meereizen die me uiteindelijk zou kunnen helpen. Ik begon rond te kijken naar mensen die groot en sterk waren in de hoop dat die me zouden willen helpen als ik vroeg om mijn mobiel van het spoor af te halen. Nu moet je weten dat het een erg overzichtelijk metro station is. Het is bovengronds en je kan de metro bijna vanaf het volgende station aan zien komen en hij komt ook nog precies op het tijdstip aan dat hij zegt dat die zal zijn. Dat weet je wel na hem 30x voorbij te hebben zien komen. Gelukkig bleef ik realistisch denken en was geen enkele mobiel het waard om mijn leven om iemand anders leven voor op het spel te zetten. Hoe verleidelijk de ondiepte ook was.
Na 1 uur en 15 minuten kwam er iemand aan die me kon helpen. Ze zei dat we nog even een trein moesten wachten waarna voor 4 minuten het metroverkeer aan beide kanten van het station voor de veiligheid helemaal werd stil gelegd. Je moet bedenken dat het erg druk is rond 6-7 uur (de spits) in Boston en zeer uitzonderlijk dat dan het metroverkeer wordt stil gelegd. De mevrouw legde me uit dat je meestal op een later tijdstip terug moet komen als het minder druk is. Waarom dit nu niet was weet ik ook niet, maar gelukkig na al die tijd kon ik mijn mobiel weer in mijn armen sluiten met geen enkele scheur in het scherm (wat opzich wel een klein wonder mag heten).

Na kort overleg met mijn ouders hebben we besloten dat zij me zouden komen ophalen voor mijn huis. Ze waren ondertussen al even geland en hadden de auto al opgehaald. Al met al heb ik dus uiteindelijk 2.70 dollar betaald om 1:30 uur te wachten en twee treinen stil te leggen. Soms voelt het alsof zoiets alleen mij kan overkomen.

Die avond zijn we lekker weesten eten in Boston. De volgende dag (vrijdag) had ik nog stage en hebben mijn ouders Boston ontdekt waarna ik eindelijk weer een heerlijk vis op heb bij LEGAL SEAFOODS! (mmmm). Na een korte nacht voor mij omdat ik met een huis genoot bedacht savonds om 11 uur nog the theory of everything (erg mooie film) te kijken, vertrokken mijn ouders en ik zaterdag naar Salem. Hier heeft zich de heksen jacht afgespeeld en voor helloween was het hele drop al omgebouwd tot een soort pretpark waar van alles te doen was. Die avond zijn we naar portland gegaan en zondag zijn we langs de kust en de prachtig gekleurde bossen weer terug gereden naar Boston. Ondanks mijn onhandigheid op donderdag avond is het dus toch nog een zeer geslaagd weekend geweest! Deze week gaan mijn ouders de omgeving van Boston verkennen en aankomende vrijdag sluit ik weer bij ze aan om nog even een korte vakantie samen te vieren.

Tot snel

Liefs Marije