Op het oude logo van Harvard staan drie boeken afgebeeld, twee zijn er open terwijl de derde gesloten is. Een student zal studeren en studeren, maar moet niet vergeten soms ook het boek weg te leggen en wat van de wereld zelf te leren.

Als ik terugkijk op de afgelopen vier maanden wat ik heb geleerd dan heb ik veel technieken in heb lab geleerd. Zeker de afgelopen weken is het erg druk geweest en ook vandaag een aantal dagen voor mijn vertrek, maak ik overuren op het lab om alles voor de feestdagen rond te krijgen. De zelfstandigheid die ik heb gekregen en de waarde die ze aan mijn mening geven op het lab, heeft me een andere kant van het onderzoek laten zien en een andere kant van mezelf. Ik waardeer de directe discussies met de Professor, die ik een aantal keer per week heb. Het gaat niet altijd over de resultaten, maar vaak ook gewoon over de theorie. Ik hou ervan als hij op een vrijdag zegt als we met zo’n 10 mensen rond de tafel zitten “hebben jullie enige idee/theorie of gedachte waarbij dit eiwit een rol zou kunnen spelen in de ontwikkeling van kanker? Van de daarop 2 uur durende discussie kan ik eigenlijk alleen maar genieten. Het is precies zoals ik denk, zoals ik wil leren, niet alleen het lezen van lappen tekst, maar het discussiëren, communiceren, horen van andere gedachten, werken in een team.

Maar als ik terugkijk op de laatste maanden zijn niet alleen mijn biomedische studie skills erop vooruit gegaan, het zijn vooral de mensen die ik hier heb ontmoet waarvan ik veel heb geleerd en die me een andere kijk op het leven hebben gegeven. Het zijn de lunch afspraakjes met Niloo waarin ze me verteld wat er allemaal veranderd is voor haar en haar familie in Iran sinds de revolutie. Maar in hetzelfde gesprek laat me foto’s zien van mensen in bikini’s die we nooit op tv te zien krijgen. Het zijn de gesprekken met Nacef na het werk over wat er volgens hem nou het verschil is tussen de sjiieten en soennieten in relatie tot de vluchtelingen kwestie en de problemen in Syrië.
Het zijn de momenten waarop ik leer als ik ‘s avonds na het werk thuis kom en Stacy huilend voor de tv naar de film the Butler zie kijken, zich afvragend waarom mensen zo gemeen kunnen doen tegen bepaalde bevolkingsgroepen. De angst die ze heeft voor haar kinderen, wat als deze meer zwart zijn dan wit, zijn ze dan minder waard? Of wat als ze moslim willen zijn, mag dat dan nog wel? En waarom mag Trump zomaar zulke dingen zeggen over hele bevolkingsgroepen zonder dat iemand er echt wat tegen doet? “Ik weet niet” zei ik tegen haar. “Ik weet niet waarom mensen zo zijn.” Maar nadat we samen een aantal documentaires hebben gezien denk ik dat een groot gedeelte te maken heeft met in welke groep we de mensen plaatsen. Als we veel gemeenschappelijk hebben met een bepaald persoon zijn we eerder geneigd tot het voelen van empathie dan wanneer het over een groep gaat waar we helemaal niets mee hebben. Zwervers op de hoek van de straat bijvoorbeeld, het zijn mensen, maar wij zijn instaat er langs te lopen alsof het objecten zijn, voorwerpen. Onze hersenen reageren zelfs hetzelfde als bij een voorwerp op deze prikkel (documentaire: The brain). Het zijn deze onderwerpen waar ik tot diep in de nacht met Stacy over kan discussiëren.

Het was het moment waarop ik leerde toen ik een paar weken geleden na het kijken van deze documentaires langs een zwerver liep. Ik heb nog nooit geld gegeven aan een zwerver, ik ben altijd degene die er zonder enige emotie voorbij loopt, alsof hij/zij het allemaal aan zichzelf te danken heeft zonder dat ik ook maar iets van zijn situatie weet. Het was dat moment waarop ik me probeer in te leven, de situatie probeerde te bekijken van een andere kant. Het was dat moment waarop ik me omdraaide en mijn portemonnee pakte om wat geld te geven, want ik weet dat het leven in Amerika duur en zwaar kan zijn.

De afgelopen 4 maanden heb ik veel geleerd, niet alleen van de vele biomedische artikelen en technieken in het lab, maar ook van mensen die ervoor zorgen dat ik mijn eigen gedachtes soms in twijfel trek. Maar ik geloof dat je alleen op deze manier verder komt. Door te discussiëren, door te communiceren en iedereen zijn mening te waarderen, want hoe beschadigd of anders dan jij een persoon ook is, het is nog altijd een persoon.

Peace cannot be kept by force; it can only be achieved by understanding –Albert Einstein

Liefs,
Marije