When the power of love overcomes the love of power

Het is iets over 5 wanneer ik vrijdagmiddag voor het eerst op mijn telefoon kijk. Drie pop-ups in mijn scherm. Twee van NU.nl en een van de NOS. 18 doden in Parijs. Terwijl mijn hoofd de zin nog aan het verwerken is google ik meteen NU.nl. Ik krijg ongeveer 6 zinnen waarin drie dingen duidelijk worden; 1) er zijn 18 doden; 2)er was waarschijnlijk een aanslag en 3) ze weten nog niet veel erover te vertellen. Als Nacef binnen komt lopen zeg ik dat er wat aan de hand is in Parijs. Hij komt zelf vaak in Frankrijk en als een Tunesiër en moslim die goed Frans spreek voelt hij zich er ook thuis. Maar terwijl ik het voorlees, begint hij al hevig met zijn hoofd te schudden. Dit is niet goed, dit is helemaal niet goed zegt hij met een zeer ernstig gezicht. Laat de daders geen moslim zijn.

Als ik thuis kom zie ik dat we berichtjes in de watsapp groep hebben, verschillende huisgenoten van me die vragen aan Ronan (Parijzenaar) of hij al wat heeft gehoord van zijn familie of vrienden. Of ze nog leven? Mireille laat me weten dat ze later thuis is vandaag omdat ze nog met een Frans meisje is dat helemaal overstuur in het lab zit omdat haar zus die avond naar het Concert zou gaan waar op dit moment mensen worden gegijzeld.

Ondertussen probeer ik alle zenders van de tv af te gaan opzoek naar details, op zoek naar informatie. Op dit moment zijn alle zenders in Amerika live aan het streamen met Frankrijk en is er de gehele 5 uur die ik die avond voor de tv zal zitten geen reclame op tv (wat vrij bijzonder is voor Amerika). In Nederland ben ik gewend dat het nieuws redelijk objectief wordt gepresenteerd en dat zelfs wanneer er wat ergs gebeurd de meeste nieuwslezers vooral bij de NOS het nog voor elkaar krijgen om zonder veel emotie het nieuws voor te lezen. Dat is hier anders, de presentator kan het om half 8 ‘s avonds niet over zijn lippen krijgen dat er waarschijnlijk 118 doden zijn gevonden in het theater. Je ziet tranen over zijn wangen gaan. Een andere presentator belt live in de uitzending met zijn dochter die op dat moment in Parijs zit. Huilend verteld hij dat hij en mama haar morgen komen halen, ze gaan er alles aan doen om er te zijn. Of ze alsjeblieft binnen wil blijven en voor niemand de deur open wil doen. Ook Obama geeft vrij snel die avond nog een speech waarin alle vergelijkingen met 9/11 worden er gemaakt.

Als Ronan die avond thuis komt weet hij van de meeste mensen in zijn familie dat ze nog leven maar van zijn twee beste vrienden heeft hij nog niets gehoord. Ook niet via facebook waar je vanavond kan aanvinken of je nog in leven bent. Ik heb hem nog nooit zo gezien als vanavond, zo leeg, zo in shock. Zonder iets te zeggen blijven we samen voor de tv zitten.

Na een korte nacht, met veel denken en weinig slaap wordt ik wakker in een social media explosie...


...Ik kan er veel over zeggen, maar ik denk dat iedereen op dit moment al genoeg meningen heeft gehoord. Ik hoop alleen dat de discussies, de haat en de angst niet leiden tot nog een grotere verdeling tussen de verschillende groepen in Europa, Nederland en de rest van de wereld.

Want ik geloof:
When the power of love overcomes the love of power, the world will know peace – Jimmy Hendrix

Marije