Vakantie met Kasper

Het is gek om mijn tas in te pakken en te weten dat ik voor kerst niet meer terug zal zijn in Nederland. Toch voelt het nog niet zo. Ik denk dat ik het nog niet helemaal kan beseffen. Kasper gaat mee en alles voelt nog zo vertrouwd. We gaan op vakantie, alleen vlieg ik niet mee terug.

Na alles tassen in de taxi te hebben gelegd (3 in totaal, 2,5 van mij en 0,5 van Kasper), gaan we op weg naar Schiphol. Onze vlucht die een half uur vertraagd is komt nog net op tijd aan om de aansluiting in Frankijk te halen. Na uiteindelijk 10 uur onderweg te zijn geweest landen we op Boston logan airport. Voor de aankomende twee weken hebben we een auto gehuurd wat fijn is omdat we dan niet afhankelijk zijn van het openbaar vervoer en ook makkelijk voor de tweede helft van de vakantie: ikea.

Ik kijk mijn ogen uit als we door Boston rijden, ook al ben ik er 5 jaar geleden geweest ik herinnerde me Boston anders. Mooie grote gebouwen en hoog. Als eerste hebben Kasper en ik een Tomtom gekocht en natuurlijk stonden we al meteen vast in het verkeer, want Amerikanen kunnen niet rijden. Voorsorteren hebben ze nog nooit van gehoord, invoegen ook niet, maar remmen wel. En dat is dan ook wat gebeurd; op het laatste moment de auto op een ander rijbaan proberen te gooien, wat niet meteen lukt waardoor ze moeten remmen, dan stilstaand het nog eens proberen waardoor heel de andere rijbaan moet remmen en zo ontstaat er snel maar zeker een file.

We hebben die avond heerlijk gegeten in Boston in een straatje met allemaal Italiaanse restaurantjes.

De volgende dag (25/08/2015) had ik introductie op het Dana Farber. Het is lang geleden dat ik zo zenuwachtig ben geweest en ik weet niet eens helemaal waarvoor. Alles zou me die dag nog uit gelegd worden er werd nog niet (niet veel) van me verwacht, maar ik denk dat ik toch gewoon een goede eerste indruk wilde maken. Na het vinden van het ziekenhuis en in het ziekenhuis een klein kamertje met de secretaressen van Dr. Fletcher hielp zij ons met al het papier werk welke ik nodig had voor de eerste dagen. Hierna een introductie van het hele ziekenhuis waarin ze me vertelde wat ik wel en niet mocht doen als medewerker waarna ik mijn gezondheidscheck kreeg.

De gezondheidscheck was iets waar ik al een aantal weken mee bezig
ben geweest, want na alle normalen vaccinaties die eigenlijk vrijwel ieder kind in Nederland hoort te krijgen, zijn ze in Amerika ook gewent om kinderen inenten voor waterpokken. Dat gebeurd niet in Nederland, iedereen krijgt gewoon de waterpokken en verder no big deal. Na een afgekeurde ondertekende brief van de huisarts omdat ik nooit officieel gediagnosticeerd ben met waterpokken en het ook niet lukte om een bloed test te doen bij de ggd, omdat ze simpel weg nog nooit iemand hadden gehad die vroeg om te laten testen of diegene ooit waterpokken had gehad heb ik mijn vader een brief laten schrijven waarin hij bevestigde dat ik waterpokken had gehad en dus immuun was voor deze ziekte. Met een lichte twijfel of dat dit briefje goed genoeg was om door de controle te komen ging ik in de wachtkamer zitten. Gelukkig had ik een aardige dokter die nadat ze mijn vaccinatie papier had gezien ook wel geloofde dat ik echt waterpokken had gehad. In Nederland had ik me ook al moeten laten testen voor tuberculose(TB), maar in Amerika wilde ze dit graag nog een keer doen. Hierdoor moest ik de week erop terug komen om een TB test te laten zetten en deze na twee dagen uit te laten lezen voor dat ik mijn ID pas voor het ziekenhuis en nodige formulieren om aan de stage te mogen beginnen zou krijgen.

Oke dan, Kasper en ik hebben nog wat lekkers gegeten in het ziekenhuis en zijn daarna de stad in gegaan naar het haven gebied, met alle winkels en touristische attracties. Ook zijn we even langs mijn huis gereden, we konden er nog niet binnen want de volgende dag hadden we pas een afspraak om het huis te zien, maar van de buitenkant zag het er goed uit en het lag in een goede buurt dus dat was een hele opluchting voor mij. Tijd om de dag met een gerust hart af te sluiten.

De volgende ochtend zijn we naar mijn toekomstige appartement gegaan. Echter nog voor we het hadden gezien vertelde de huisbaas al dat ze ook nog een andere huis had waar ik ook in kon gaan zitten. Dit was een hele nieuw opgekanpt huis, met een nieuwe keuken en twee nieuwe badkamers. Hier konden we eerst gaan kijken. Het zag er erg goed uit en alle kamers waren nog vrij. Voor paar iets meer geld kon ik de grootse kamer huren die er nog aanwezig was en die is erg groot! (ik schat rond de 20 vierkante meter). Gelukkig voor we hoefde te beslissen konden we ook nog mijn oorspronkelijk gehuurde appartement zien. Hier had ik namelijk al het papier werk voor ingevuld, ook voor mijn visa en voor het ziekenhuis, dus als dat goed was dan zou mij dat een hoop werk schelen. Van buiten zag het huis er goed uit, echter toen we binnen kwamen overviel ons een vreselijk stink lucht en vonden we donkere en vieze kamers. Mijn kamer hier zou maar 12 vierkante meter zijn, de badkamer was denk ik in geen jaren schoon gemaakt. En de bank daar wilde je nog niet dood op gevonden worden. De keuze was dus snel gemaakt, we gaan naar dat andere huis. Meteen hebben we het op papier vast gelegd en toen konden we ook hiervan met een gerust hart weg rijden, dat was geregeld ik had een kamer in een mooi huis!
We zijn meteen doorgereden naar Atlantic City, wat nog zo’n 6 uur rijden was. Het was wel lekker om even uit te rusten, maar na een paar uur rijden verlang je toch weer naar wat staan en lopen. Gelukkig kwamen we niet al te laat aan in atlantic city en na onze fantastische kamer te hebben gezien (inclusief een tv in de spiegel van de badkamer) zijn we lekker een hapje westen eten en hebben we wat proberen te gokken. De volgende dag hebben we alle casino’s met open ogen bekeken, onze vakantie proberen terug te verdienen met 20 dollar (wat helaas niet gelukt is) hebben we lekker geshopt en van de tijd samen genoten. Na een strandwandeling de volgende dag was het weer tijd om te vertrekken uit Atalantic city en door te gaan naar new york city. In New york hadden we een mooi hotel midden in het financieel district, waar we nog niet eerder hadden gezeten. Hierdoor stonden we binnen 5 minuten bij de ferry die ons naar het Vrijheidsbeeld zou brengen, waar ik nog nooit was geweest (dit is namelijk op een apart eiland). Het was erg mooi, maar na een lange dag rijden en wandelen waren we toch wel moe ‘s avonds. Heel toevallig was het dat Carlien en Menno ook in New York waren, waar mee we nog een lekker hapje gegeten hebben.

De volgende dag hebben we heerlijk New York nog een keer her ontdekt en ‘s avonds wat gegeten in little Italië (wat echt een aanrader is). Na twee dagen moesten we helaas New York alweer verlaten, maar we hadden nog twee dagen te gaan in Cape cod. 30/09/2015 kwamen we aan in cape cod wat totaal anders is dan New York, maar zeker ook toeristisch. We hadden een minigolfbaan bij ons hotel waar we gratis om mochten spelen dus daar hebben we meteen gebruik van gemaakt. De volgende dag hebben we de stadjes in cape cod ontdekt en zijn we lekker samen naar het strand geweest.

Op 1 september zijn we weer vroeg (5 uur ‘s ochtends) terug naar Boston gereden, want die dag moest ik tussen 7-9 uur ‘s ochtends mijn TB test laten zetten. Hierna konden we de sleutel van mijn kamer in ontvangst nemen en kon het shoppen in IKEA beginnen.

Ik heb nog nooit zo’n drukte gezien in IKEA, heel Boston ging namelijk op die dag over naar hun nieuwe studenten huis, dus niet alleen Harvard en MIT wat al vrij grote universiteiten zijn maar ook alle andere colleges en universiteiten die er in Boston te vinden zijn. De wegen waren bezaaid met trucks en busjes om alle meubels te vervoeren. Wij dachten onze spullen door ikea te laten vervoeren maar het was zo druk dat ze niet binnen een week konden leveren, terwijl je normaal maximaal tot de volgende dag moet wachten. Het was zo druk dat we ook die dag geen busje meer konden huren, de eerste volgende mogelijkheid was die dag erop. We hebben dus maar alles gepakt was in de auto kon (net) en hebben dit alvast afgeleverd bij mijn kamer. De volgende dag zijn we de rest van de spullen met een busje gaan halen, samen met mij fiets van de target, waar we toen ook meteen een paar honderd dollar aan alle andere benodigdheden hebben meegenomen die je allemaal nodig hebt als je in het buitenland op reis gaat en geen gemeubileerde kamer hebt. Natuurlijk toen we het bed in elkaar aan het zetten waren kwamen we erachter dat er nog een aantal onderdelen miste uit dozen die we niet hadden meegenomen van het bed (wat heel onlogisch bij de ikea ook in een totaal andere rij staat). Meteen zijn we terug gereden naar de IKEA, waar het eerste onderdeel al bleek te zijn uitverkocht, maar gelukkig het onderdeel in een andere vorm nog wel hadden. Hierdoor konden we mijn bed afmaken en zijn we voor de tweede avond niet eerder dan 12 uur ons bed in gekropen. Helaas moest ik de volgende dag om kwart over 8 mijn TB test uit laten lezen wat voor pijnlijke situaties zorgde ‘s ochtends. Mijn TB test was goed en ik kon mijn pasje ophalen met de formulieren die ik nodig had. Dat was dus ook mooi geregeld. Die dag zijn we nog naar de target geweest (ook een grote winkel waar je alles kan kopen) om de laatste spullen te kopen, een mobiel te kopen en hebben we heel mijn kamer afgemaakt. Helaas was de volgende dag al vrijdag 04/09/2015, de laatste dag dat Kasper in Amerika zou zijn. Het is raar dat hij weg gaat, het is zo ontzettend gezellig en zoveel leuker als hij erbij is ook kunnen we samen zoveel meer dan ik alleen. Maar hij moet ook werken en ik moet beginnen met mijn studie dus het was niet anders. Nog een dagje hadden we om de toerist uit te hangen in Boston. Heerlijk hebben we gewandeld door Boston geshopt en hebben we in een van de hoogte Torens van Boston over heel de stad uitgekeken. ‘S avonds zijn we naar de Red socks (honkbal team) geweest, wat ook erg leuk was en een spectaculaire wedstrijd! Omdat we zo moe waren konden we denk ik goed slapen, maar ik werd met een raar gevoel wakker. Vanavond is Kasper er niet meer en ben ik echt alleen in Amerika. Vandaag 05/09/2015 hebben Kasper en ik lekker gerelaxt op mijn kamer en de omgeving ontdekt. Om half 4 was het zo ver we gingen naar het vliegveld en natuurlijk was het afscheid erg moeilijk. Het is zo fijn als jij erbij bent. Over 8 weken zie ik hem weer en dat geeft iets om naar af te tellen, maar tot die tijd ga ik nog veel van Boston ontdekken ga ik beginnen met mijn stage en gelukkig komen over vier weken mijn ouders gezellig 10 dagen naar Boston zodat we samen nog net wat meer kunnen ontdekken.

Mijn reis naar Boston is van start gegaan en ik hoop hier een hele leuke tijd te hebben en veel te leren.

Tot snel!

Liefs Marije